பஸ் பயணம் பாதியில் முடிந்தால் பரவச பயணமே

Bus Payanam Pathiyil Mudinthal Paravasa Payaname

நான் குமார் வயது 32. குவைத்தில் எனது இரண்டு வருட கான்டிராக்ட் வேலையை முடித்த கொண்டு திருச்சி விமான நிலையத்தில் இறங்கி அங்கிருந்து பேருந்து நிலையத்து வந்து, மதிய உணவை முடித்து கொண்டு திருச்சியில் இருந்து சொந்த ஊர் மதுரைக்கு பஸ்ஸில் ஏறினேன். அன்று அனைத்து பஸ்களில் கூட்டம் நிரம்பி வழிந்தது. நான் மிகவும் சிரமத்தோடு ஏற கடைசி வரிசையில் ஒரு சீட் காலியாக இருக்க அதில் அமர்ந்து கொண்டேன். எனக்கு அருகில் ஒரு முதியவர் அமர்ந்து இருந்தார். நான் என் சீட்டில் அமர்ந்த படி கண்ணை மூடிக்கொண்டு ஹெட்போனில் பாட்டு கேட்க ஆரம்பித்தேன். அப்போது கொஞ்சதூரம் சென்ற பின்பு பஸ் நிற்க, ஒரு பெண் பையனோடு பின் வழியில் ஏறினாள்.

கண்ணைமூடிக்கொண்டு பாட்டு கேட்டுகொண்டிருந்த நான் அந்த பெண் ஏறியதை பார்த்தது கண்கள் விரிய திறந்து பார்த்துவிட்ட, ஹெட்போனை காதிலிருந்து எடுத்துவிட்டேன். அதற்கு மேல் இசை எனக்குள் புக மறுத்து, அந்த பெண்ணின் விழியீர்ப்பு விசை எனக்குள் புகுந்தது. அவளுக்கு 30 வயதுக்குள் தான் இருக்கும். சீமைப்பசுபோல் செழுமையாக, கண்ணுக்கு குளிர்ச்சியாக நிறைந்து இருந்தாள். பொதுவாக நான் பஸ்ஸில் போகும் போது பெரியவர்கள், குழந்தையோடு நிற்கும் பெண்களுக்கு எழுந்து என் சீட்டை கொடுத்துவிடுவேன். அதுபோல் அன்று அந்த பெண்ணை அழைத்து என் சீட்டை கொடுத்துவிட்டு நான் நின்று கொண்டேன்.

எனக்கு அருகில் இருந்த முதியவர் பக்கத்தில் அந்த பெண் அமர்ந்து கொண்டு பையனை மடியில் வைத்து கொண்டாள். நான் நின்று கொண்டே அந்த சீமைப்பசுவை ரசிக்க ஆரம்பித்தேன். டாப் வியூவில் அவள் ஜாக்கெட்டுக்குள் முலைகுட்டிகள் ரெண்டும் பஸ்ஸின் ஆட்டத்தில் குதியாட்டம் போட்டபடி துள்ளி குதித்த என்னையும் துள்ள வைத்தது. அவள் முன்பு நின்று கொண்டே அவளை பார்வையில் முழுமையாக முழுங்கிகொண்டே வந்தேன். அவ்வப்போது அவளும் நிமிர்ந்து பார்த்து என் பார்வைக்கு பதில் பார்வையை பதிலாக்கி கொண்டிருந்தாள்.

கொஞ்ச தூரத்தில் முதியவர் இறங்கிவிட, இப்போது அந்த சீமைபசுவின் பக்கத்து சீட்டில் அமர்ந்து கொள்ளும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. மெதுவாக பேச்சு கொடுத்த போது அவள் பெயர் காமாட்சி என்றாள். அவளும் என் பெயரை விசாரிக்க நான் என் ஜாதகத்தையே அவளுக்கு கூறிவிட்டு மேலும் அவளிடம் தகவலைப்பெற எனக்கே உரிய நக்கலோடு

மீனாட்சி ஊரில் காமாட்சிக்கு என்ன வேலை?” என்றேன்,.

அவள் புரிந்து சிரித்துகொண்டே காமாட்சி, மீனாட்சி, விசாலட்சி யாருனாலும் தாய் பார்வதி வீடு மதுரை மீனாட்சிபுரத்துல இருந்தா போயி தானே ஆகணும் என்று அவளும் கிண்டலாக பதில் தந்தாள்.

இப்போது அவள் எங்கே, யார்வீட்டுக்கு போகிறான் என்று பதில் கிடைத்துவிட்டதால், கொஞ்ச நேரம் அமைதியாக இருந்து விட்டு மீண்டும் அவளிடம், மதுரை காமாட்சி திருச்சி சமயபுரத்தாளை பாக்கா போயிட்டு வர்றாங்களா? என்று ஆரம்பித்தேன்.

அப்போது அவள் சொன்ன பதிலை கேட்டு அதற்கு பிறகு அவளை திரும்பிகூட பார்க்காமல் மீண்டும் ஹெட்போனை போட்டுகொண்டு ராஜாவின் சோககீதங்களுக்குள் மூழ்கிவிட்டேன். அப்போது கூட மனசு முழுவதும் இசையில் மூழ்காமல் அவள் சொன்ன பதிலில் பந்தாடிக்கொண்டு இருந்தது.

நான் திருச்சியில் என்ன வேலை என்று மறைமுகமாக கேட்டபோது, அவள் புருஷன் திருச்சி சிறையில் ஆயுள் கைதியாக இருப்பதாகவும், வழக்கமாக மாசத்திற்கு ஒருமுறை அவனை பார்க்க திருச்சிக்கு வந்துவிட்டு போவேன் என்று கூறினாள்.

நான் அதற்கு பிறகு அவளிடம் எந்த கேள்வியும் கேட்கவில்லையென்றாலும் அவ்வப்போது ஒற்றை கண்ணால் அவளை பார்க்கும்போதெல்லாம் அவள் என்னையும் வெறித்து பார்த்துகொண்டு இருந்தாள். ஆஹா இது வில்லங்கமாச்சே வேலியில போற ஓணானை வேட்டிக்குள்ள விட்டுகிட்டு அப்புறம் அவ புருஷன் வெளியில இருந்து வந்து உள்ளூர்லயே என் தலையை உருட்டிட்டி திரும்பவும் பாளையங்கோட்டை ஜெயில்ல போய் செட்டில் ஆகிகூடாதேனு கவலையோட பாட்டை கேட்க அதில்,

”வாழ்க்கையே கொஞ்ச காலம் தான் அதில் எப்போதும் வாலிபம் கொஞ்ச நேரம் தான்?” என்று ராஜா கூலாக பாடிகொண்டு இருந்தார். மனசு பாரமாக இருக்கும்போதெல்லாம் இந்த ராஜா மருத்துவராக மாறி இசை மருந்தை தடவிவிட்டு இறுக்கத்தை குறைத்து விடுவார். அவருக்கு பிறகு இங்கே மருத்துவர்கள் குறைந்து இரைச்சலை இசையாக்கி இருக்கும் இறுக்கத்தை இருமடங்காக்கி விடுகிறார்கள்.

இப்படி யோசித்து கொண்டு இருக்கும்போதே பஸ் மதுரையை நெருங்கும் வேளையில் டயர் பஞ்சாராகி நின்றது. டிரைவர் பஸ்ஸை ஓம் கட்ட அனைவரும் கீழே இறங்கினார்கள். சிலர் மட்டும் கண்டக்டரிடம் ஏதோ கேட்க போக சிலர் பின்னால் வரும் நகர பேருந்தில் அவர்களே ஏறி மதுரைக்கு கிளம்ப தயாரானார்கள். ஆனால் இப்போது காமாட்சி அவள் பையனோடு என் அருகில் நின்று கொண்டாள். என்ன பண்ணலாம் என்று யோசித்தபோது ஒரு டாக்ஸி காலியாக எங்கள் முன் வந்து நிற்க, காமாட்சி வாங்க என்ற நானே எதிர்பார்க்காமல் என்னையும் அழைத்து கொண்டு ஏறிகொண்டாள். அவனும் கணவன், மனைவி போல் ஒரே குடும்பமாக நினைத்து கொண்டு ஏற்றிகொண்டு,

”எங்க சார் போகணும்? என்று கேட்க, எனக்கு முன்பே முந்தி கொண்ட காமாட்சி ”மீனாட்சிபுரத்துக்கு போகணும்பா என்று முழு முகவரியை அடையாள குறிப்புகளோடு கூற டாக்ஸி மதுரை மீனாட்சிபுரத்துக்கு விரைந்தது.

நான் குனிந்து மீனாட்சியிடம் ”நான் எதுக்கு உங்க வீட்டுக்கு, வழியில இறங்கிகுறேன்?” என்றேன்.

அவள் தன் வரலை என் வாயில் வைத்து ”பேசமா வாங்க எல்லாம் வீட்ல போயி பேசிக்கலாம்?” என்றாள்.

எனக்கு மனசு பதட்டமாகவும், பரபரப்பாகவும் இருந்தது. என்னடா இது பஸ்ல உட்கார சீட் குடுத்து யாருனு விசாரிச்சதுக்கே இப்படி விசாரணை கைதிபோல கூட்டிட்டு போறாளே?” என்று நினைத்துகொண்டு

”சரி என்னதான் நடக்குதுனு பார்ப்போம். ஆறிலும் சாவு, நூறிலும் சாவு?” என்று எனக்குள் ஆறுதல் கூறிகொண்டு அமைதியாக இருந்தேன்.

டாக்ஸி அவள் வீட்டருகே செல்ல, அக்கம்பக்கத்து வீட்டிலிருப்போர் அனைவரும் எட்டி பார்த்து ஏதோ குசுகுசுவென்று பேசிகொண்டார்கள். அப்போது ஒரு கிழவி என்னிடம்,

”வாய்யா காமாட்சிகிட்டே கேட்டுகிட்டே இருப்பேன். உன் புருஷன் எப்போடி வெளிநாட்டுல இருந்து வருவானு. பாவம் அவளும் இங்க குடிவந்து ரெண்டு வருஷம் ஆகபோகுது..கைக்குழந்தை வச்சுகிட்டு தனியா எவ்ளோ நாள் கஷ்டபடுவா. உன்கூட வெளிநாட்டுக்கு கூட்டிட்டு போகமுடியாதாய்யா?

என்று கேட்க எனக்கு தூக்கிவாரி போட்டது. அக்கம்பக்கத்து பெண்கள் என் காதுபடவே “ஏய் நம்ப காமாட்சி புருஷன்டி, வெளிநாட்டுல இருந்து இன்னைக்கு வந்திருக்காராம். ஆள் நல்ல வாட்டசாட்டமா தான் இருக்காரு. என்ன புரயோசனம் புருஷன் சம்பாதிக்கு கடல் கடந்து போனாலும், பெண்டாட்டி இங்கே கண்ணீரோட தான் காலம் கழிக்கவேண்டியது இருக்கு?”  என்று பேச நான் குழப்பத்தோடு நிற்க, காமாட்சி என் கையைபிடித்து கொண்டு வீட்டை திறந்து உள்ளே இழுத்து கொண்டு சென்றாள்.

வீட்டிற்குள் நுழைந்ததும் என் காலில் விழுந்து அழுதபடி “மன்னிச்சுகோங்க நானும் என் புருஷனும் லவ் மேரேஜ் பண்ணி ஊரைவிட்டு ஓடிவந்துட்டோம். இங்கே இன்னொரு ஏரியால குடியிருந்தப்ப அவருக்கும் இன்னொருத்தருக்கும் சண்டை வந்து அவரை கோபத்துல பிடிச்சு கீழே தள்ளினப்போ அவரு செத்துபோயிட்டாரு. கொலை வழக்குல என் புருஷனை பிடிச்சு திருச்சி ஜெயில்ல போட்டுட்டாங்க. அதுக்கப்புறம் இந்த ஏரியாவுக்கு வந்துட்டேன். புருஷன் ஜெயில்ல இருக்கானு சொன்னா வீடு தரமாட்டாங்க. எல்லோரும் என்னை ஒருமாதிரி பார்ப்பாங்கனு தான் என் புருஷன் வெளிநாட்டுக்கு வேலைக்கு போயிருக்காரு, ரெண்டு வருஷத்துக்கு ஒருமுறை தான் வருவாருனு சொல்லியிருந்தேன். எனக்கு வேற வழி தெரியாம இன்னைக்கு உங்களை கூட்டிட்டு வந்தப்ப நீங்க தான் என் புருஷனு நம்பிட்டாங்க. எப்படியும் இன்னும் ஒரு வருஷத்துல என் புருஷனுக்கு ஜாமீன் கிடைச்சிடும். ப்ளீஸ் என்கூட ஒரு ரெண்டு நாள் இருந்துட்டு போயிடுங்க. நானும் எங்க உறவுகாரங்க வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போறதா சொல்லிட்டு என் பிரண்டு வீட்டுல ரெண்டு வாரம் தங்கிட்டு, நீங்க அங்கிருந்தே வெளிநாடு போயிட்டதா சொல்லிட்டு வீட்டுக்கு திரும்பிடுவேன். அப்புறம் ரெண்டு வருஷம் இங்க குடி இருக்கிறதுல எந்த பிரச்சனையும் இல்ல. அவரு ஜாமின்ல வரும்போது வேற ஏரியால வீடு பார்த்துட்டு போயிடுவேன்” என்று அழுதாள்.

எனக்கு என்ன சொல்வது என்றே புரியவில்லை. இதில் மாயம் என்னவென்றால் அவளும் பொறிவைத்து என்னை மாட்டிவிடவில்லை. நானும் பொறியென்று தெரியாமலேயே மாட்டிகொண்டேன். இங்கே சந்தர்ப்பமும் சூழ்நிலையும் தான் எங்களை சிக்கவைத்து இருக்கிறது. ஒருவேளை நான் அவளுக்கு சீட் கொடுக்கவில்லை என்றால் அவளிடம் பேசி அறிமுகம் செய்து கொண்டு நான் வெளிநாட்டிலிருந்து வரும் தகவலை சொல்லவேண்டிய அவசியம் இருந்திருக்காது. நான் சொன்ன அந்த தகவல் அவளுக்கு தீவிரமாக ஓடி வண்டியை குடை சாய்த்தது போல் பஸ்ஸை பஞ்சராக்கி என்னை இப்போது மீனாட்சிபுரத்துக்குள் இழுத்து கொண்டு வந்துவிட்டது. இது தான் விதியின் விளையாட்டா?

நானும் வேறுவழியில்லாமல் வீட்டுக்கு போன் செய்து அம்மாவிடம் குவைத்திலிருந்து திருச்சி வந்துவிட்டேன். இங்கே பாஸ்போர்ட் ஆபிஸில் வேலை இருப்பதால் ஊருக்கு வர ரெண்டு நாள் ஆகும் என்று கூறிவிட்டு கொஞ்சம் மனநிம்மதியோடு அவள் வீட்டில் கிச்சனுக்குள் இருந்த ஓபன் பாத்ரூமில் துண்டை கட்டி கொண்டு குளித்துவிட்டு, அங்கிருந்த கண்ணாடியில் தலைவாரும் போது கையில் காபியோடு வந்து பின்னால் நின்றாள் காமாட்சி. இப்போது மனசு இறுக்கம் குறைந்து பழைய ரொமான்ஸ் மூட் ஸ்டார்ட் ஆனது.

காபி டம்பளரை வாங்கி கீழே வைத்து விட்டு, அவள் பையனை தேட அவள் தொட்டிலில் தூக்கி கொண்டு இருக்க, காமாட்சியை இடுப்போடு வளைத்து அணைத்து கொண்டு முத்தமிட தொடங்கினேன். அவளும் சிரித்த கொண்டு

“அய்யாவுக்கு இப்போ தான் டென்சன் குறைச்சுச்சா. நீங்க பஸ்ல ஏறி அப்படி வெறிச்சு பாக்குபோதே எனக்கு டென்சன் ஏறிடுச்சு தெரியுமா. உடனே உங்களை வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போயிட்டா இங்கே எல்லா பிரச்சனையும் தீர்ந்திடும்னு அதையை நினைச்சுகிட்டு வந்தேன். சத்தியமா சொல்றேன் நான் எதிர்பார்க்கவே இல்ல. பஸ் பஞ்சராகி நாம கீழே டாக்ஸில ஏறுற வரைக்கும் நீங்க என்கூட வருவீங்கனு. எல்லாம் ஏற்கனவே திட்டம் போட்டது போல விறுவிறுனு நடந்து போச்சு. வந்த ராசாவை வெறும் வயித்தோட அனுப்பமுடியுமா. ரெண்டு நாளைக்கு விடிய விடிய விருந்து வச்சு தான் அனுப்புவேன்”

என்று காமாட்சியும் என்னை இறுக கட்டிகொண்டு இதழை கவ்வி சப்ப ஆரம்பித்தாள். அதற்கு மேல் அவளை பேசவிடாமல் அப்படியே தூக்கிகொண்டு. உள்ளே அவள் விரித்து வைத்திருந்து பாயில் கிடத்தி நானும் காமாட்சியில் மேலே பரவி காமவிருந்தை சுவைக்க தயாரானேன்.

அன்று இரவு முழுவதும் எனக்கு காமசுகத்தை திகட்ட திகட்ட தந்து திளைக்க வைத்த காமாட்சியோடு அடுத்த இரண்டு நாட்களும் வீட்டை விட்டு கூடவெளியே வராமல் இடைவிடாத ஓழில் இன்புற்று மகிழ்ந்தோம்.

ரெண்டு நாள் கழித்து நான் காமாட்சியோடு விடைபெற்றபோது அதே கிழவி “என்னடி காமாட்சி ரெண்டு வருஷ சாப்பாட்ட ரெண்டே நாள்ல உன் புருஷனுக்கு போட்டு புகட்டியிருப்பே போலயே பாரு நடக்கமுடியாக நடக்குறானு. அய்யா அடுத்த ரெண்டு வருஷத்துக்கு அவ தாங்கமாட்ட கொஞ்சம் சீக்கிரம் உன் லீவு போட்டுட்டு வா. பாவம் பசியில கிடப்பால்ல?”

என்று என்னைப் பார்த்தும் அந்த கிழவி சொல்ல, என்ன சொல்வது என்று தெரியாமலேயே சிரித்து கொண்டு காமாட்சியை அவள் தோழிவீட்டில் விட்டுவிட்ட நான் என் வீட்டிற்கு கிளம்பினேன்.

Comments